وطن، قصد اقامت ده روزه و اقامت بیش از سی روز (قسمت سوم)
– مسافرى که قصد کرده ده روز در محلى بماند، باید روزه‌های واجب معین مانند روزه ماه رمضان یا روزه نذر معین را بگیرد و گرفتن روزه قضا و مستحبی نیز بلا مانع است.
– مسافرى که قصد کرده ده روز در جایى بماند اگر بعد از خواندن یک نماز چهار رکعتى بخواهد به جایى که کمتر از چهار فرسخ است برود و برای اقامت مجدد به محل اقامه خود برگردد، باید نماز را تمام بخواند.
– مسافرى که قصد کرده ده روز در جایى بماند، اگر بعد از خواندن یک نماز چهار رکعتى بخواهد به جاى دیگرى که کمتر از هشت فرسخ است برود و ده روز در آن‌جا بماند، باید در رفتن و در جایى که قصد ماندن ده روز کرده، نمازهاى خود را تمام بخواند.
– در فرض فوق اگر جایى که مى‌خواهد برود هشت فرسخ یا بیش‌تر باشد باید موقع رفتن، به حکم مسافر عمل کند.
– اگر به خیال این که رفقایش مى‌خواهند ده روز در محلى بمانند، قصد کند که ده روز در آن‌جا بماند و بعد از خواندن یک نماز چهار رکعتى بفهمد که آن‌ها قصد نکرده‌اند، اگر چه خودش هم از ماندن منصرف شود، تا مدتى که در آن‌جا هست، باید نماز را تمام بخواند.
– اگر مسافر بعد از رسیدن به هشت فرسخ سى روز در محلى بماند و در تمام سى روز در رفتن و ماندن مردد باشد، باید نمازهایش را شکسته بخواند، اما بعد از گذشتن سى روز اگر چه مقدار کمى در آن‌جا بماند، باید نماز را تمام بخواند.
– مسافرى که مى‌خواهد نه روز یا کمتر در محلى بماند، اگر بعد از آن نیز قصد کرد که نه روز یا کمتر بماند، باز هم نمازهایش شکسته است تا سی روز که بعد از آن باید نمازهایش را کامل بخواند.
– مسافرى که سى روز مردد بوده، در صورتى باید نماز را تمام بخواند که سى روز را در یک جا بماند، پس اگر مقدارى از آن را در جایى و مقدارى را در جاى دیگر بماند، بعد از سى روز هم باید نماز را شکسته بخواند.
